نظارت خداوند بر انسان ، نظارتی مداوم و همیشگی است . لحظه ای نیست که از او غافل باشد . نه تنها بر رفتار و گفتار و کردار او نظارت دارد بلکه از عمق ضمیر او و نیات او با خبر است . انسان هیچ چیز را نه در ظاهر و نه در باطن نمی تواند از خدا مخفی کند و خدا همیشه در کنار انسان حاضر است و ناظر .
برای انسان نیز باب مستفلی را باز کرده است به نام « عبادت » تا او نیز بتواند در هر لحظه از شب و روز و در هر جائی که هست او را بخواند و با او در ارتباط باشد . باب عبادت است که انسان را به عبودیت می رساند .
عبودیت عالی ترین مقامی است که خداوند برای انسان قائل شده و هیچ نعمت دیگری جای آنرا نمی گیرد . کمال انسان در عبد بودن اوست . عالی ترین پاداشی هم که خداوند به انسان می دهد ، پذیرش او در زمره عباد است . عبودیتی که به هدایت خدا ، انسان به نفس مطمئنه رسیده و موحب رضایت کامل او گشته است . خدا هم از او راضی است و او را به عنوان « عبد » پذیرفته و در بهشت مخصوص خود جای داده است . « یا ایتها النفس المطمئنة ارجعی الی ربک راضیة مرضیة فادخلی فی عبادی و ادخلی جنتی » ، سوره فجر آیات 27 تا 30